 Wysłany: Pon 11:01, 06 Sie 2018 Temat postu: kod |
|
| Wtedy prawda dotarla do niej z cala moca. Dziewczyna osunela sie na najnizszy stopien, wsparla glowe na rekach i rozplakala sie z glebi serca.
Spomiedzy cieni pod schodami wylonila sie Marieta. Troche niepewnie podeszla do panienki. Instynkt wzial gore nad etykieta. Usiadla obok Leonie i objela ja za ramiona. -Wszystko bedzie dobrze, madomaisela. Pascal zadba, zeby panu nie stalo sie nic zlego. Szloch rozpaczy, przerazenia i bezradnosci wyrwal sie z piersi Leonie jak wycie dzikiego zwierzecia, schwytanego w pulapke. A jednoczesnie mysl: nie wolno obudzic Izoldy. Zdusila jek. Odsunela od siebie rozpacz i strach. Czula sie jakas dziwnie wyprana z emocji. Tylko cos uwiezlo jej w gardle. Przetarta oczy rekawem. -Czy ciocia... - urwala, raptem niepewna, jak wlasciwie powinna mowic o Izoldzie. - Czy ciocia spi? - zapytala. Marieta poderwala sie, wygladzila fartuszek. Wyraz jej twarzy zdradzal, ze wie o wszystkim. Zapewne od Pascala. -Mam sprawdzic, czy madama sie obudzila? -Nie, nie trzeba. -Przyniesc cos panience? Moze ziolka? Leonie takze wstala. -Nie, dziekuje. Usmiechnela sie blado. - Na pewno masz pelne rece roboty. No i moj brat bedzie chcial sie odswiezyc po powrocie. Ich spojrzenia sie spotkaly. -Tak, panienko - powiedziala w koncu Marieta. - Dopilnuje, zeby jedzenie bylo gotowe. Leonie zostala jeszcze chwile w holu. Sluchala odglosow zwyklej domowej krzataniny, a kiedy sie upewnila, ze zostala sama, ruszyla na gore, do swojego pokoju, zrobic to, co zrobic musiala. Nie zdazyla jednak dotrzec na miejsce, bo po drodze, |
|
